24.04.2015 r. odbyło się spotkanie Ogniska

Rozpoczęliśmy Mszą Św. o godzinie 18.00 po mszy została odmówiona Koronka do Miłosierdzia a następnie udaliśmy się na dalszą część spotkania do salki w budynku plebani.

Temat spotkania: Pokora prawdziwa czy fałszywa

Spotkanie rozpoczęliśmy modlitwą oraz przypomnieniem zasad a także charyzmatu naszej Wspólnoty Sychar. Na spotkanie przybyło 6 osób.

Pokora Fałszywa

1. Fałszywa pokora polega między innymi na dostrzeganiu wyłącznie własnych słabości, mówieniu o sobie źle, uważaniu się za grzesznika większego od innych, stawianiu niżej dobra otrzymanego od Boga, w odniesieniu do drugiego człowieka. Wytwarzanie w sobie, w każdej sytuacji przeświadczenia, że się jest tym najgorszym, najmniej wiedzącym, jest takim samym fałszem jak wywyższanie się i pycha

2. Fałszywa pokora staje się ukrytą formą pychy wtedy, gdy ktoś celebruje własne słabości (niekoniecznie te największe), aby słuchający go, zaprzeczali i wychwalali jego zalety. Wszelkie wywyższanie, które nie utrwala w dobru i nie wyzwala z grzechów musi skończyć się upadkiem, bo jest to pokładanie nadziei w człowieku (por. Łk 1,49-53; Łk 14,11).

3. Fałszywa pokora to duma z innym obliczem i jest widoczna także w modlitwie. Człowiek fałszywie pokorny potępia siebie przed Bogiem mówiąc o sobie: grzeszny i głupi, ale z gniewem oburza się, kiedy te słowa słyszy od bliskiej mu osoby. O ile pycha prowadzi do arogancji i bezmyślności, o tyle fałszywa pokora do zniechęcenia, a nawet rozpaczy.

4. Grzeszną pychę i fałszywą pokorę trzeba odróżnić od zdrowej dumy. Zdrowa duma to świadomość otrzymanej od Boga godności dziecka Bożego, a z drugiej strony posiadania cech pozytywnych i negatywnych, czyli prawda o sobie. Człowiek pokorny wie, że jest powołany do świętości, kochany bezwarunkowo przez Boga, że potrafi krzywdzić siebie i innych oraz ulegać złym wpływom innych ludzi. Znając te prawdy nie jest nieudacznikiem, ani pyszałkiem, ale realistą. Wie, że potrzebuje dyscypliny, czujności, pomocy Boga do trwania na drodze błogosławieństwa i radości. Właśnie dzięki pokorze zbliża się do Boga, bo „Pan jest blisko skruszonych w sercu” (Ps 33,19).

5. Wezwanie do pokory jest nauką specyficznie chrześcijańską. Chrystus Pan zachęca nas, byśmy wybrali drogę pokory i prostoty, drogę którą On szedł przez życie. Niektórym wydaje się, że jest to droga ludzi przegranych… nie rozumieją, że nie jest czymś wielkim chlubić się z mądrości Chrystusa, ale czymś wielkim jest chlubić się z Jego krzyża (por. Ga 6,14). W ostatecznym rozrachunku jest to droga tych, którzy zwyciężają razem z Chrystusem, dzięki Chrystusowi.

Nad tymi zagadnieniami próbowaliśmy się zatrzymać, zastanowić się co przez te słowa chciał nam powiedzieć nasz Zbawiciel.

Spotkanie zakończyliśmy wspólną modlitwą